Articles by "Οι Bloggers σχολιάζουν"

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Οι Bloggers σχολιάζουν. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Ακτιβιστής στις 0

του Στέφανου Σταμέλλου

Χωρίς υπερβολές, δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς σε όλες τις συζητήσεις μια έντονη ανησυχία και μια δυσφορία για την οικονομική κατάσταση της περιοχής της Λαμίας. Ταυτόχρονα η δυσφορία απευθύνεται και προς τους αρμόδιους και υπεύθυνους, που δεν φαίνεται να δείχνουν την ανάλογη ανησυχία να κάνουν κάποιες ενέργειες για να αντιμετωπιστεί το ζήτημα. Όταν όμως η οικονομία δείχνει τα σκληρά της δόντια, τα θύματά της -οι πολίτες εν προκειμένω- είναι υποχρεωμένοι και οφείλουν, να απαιτήσουν ή και να απαντήσουν με τις ανάλογες δράσεις.

Αναμφισβήτητα η Λαμία χρειάζεται να ανακάμψει οικονομικά και πρέπει να αποκτήσει ένα νέο παραγωγικό όραμα. Μια Λαμία-περιοχή με πλήρη αξιοποίηση του κάμπου του Σπερχειού στον πρωτογενή τομέα, με ζωντανή αγροτική παραγωγή υψηλής προστιθέμενης αξίας∙ με μια Βιομηχανική Περιοχή που να παράγει και να καινοτομεί (μικρή και μεσαία μεταποίηση https://www.ankoleader.gr/attachments/article/119/Odigos_metapoiitikis_monadas.pdf, βιοοικονομία, [https://www.e-ea.gr/news/osa-prepei-na-gnvrizoyme-gia-th-biooiknomia/] και υπηρεσίες υποστήριξης)∙ και με έναν ήπιο βιώσιμο τουρισμό με το εξαιρετικό φυσικό περιβάλλον, τα νερά, τις ιαματικές μας πηγές, την ιστορική μας κληρονομιά, το ποτάμι, τα βουνά μας, την Οίτη, το Καλλίδρομο, την Όθρυ, που να συνδέεται άμεσα με την τοπική παραγωγή αξιοποιώντας τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της περιοχής. Και αυτά όλα υπό την αιγίδα μιας δραστήριας και συνεργατικής αυτοδιοίκησης.

Τι θα μπορούσε κατά την ταπεινή μου γνώμη να μπει άμεσα σε εφαρμογή. Άμεσα θα πρέπει να συσταθεί ένα Τοπικό Παραγωγικό Φόρουμ Ανασυγκρότησης, με τη συμμετοχή του Δήμου, Πανεπιστημιακών παραγόντων και φορέων, παραγωγών, εκπροσώπων της ΒΙΠΕ, των Επιμελητηρίων, νέων επιχειρηματιών με σκοπό τον συντονισμό και την ανάπτυξη ενός Σχεδίου δράσης. Να γίνει η Χαρτογράφηση και η «Διάγνωση» του χώρου με τις γεωργικές εκτάσεις, ιδιοκτησιακό καθεστώς, υδατικοί πόροι, εγκαταλελειμμένα κτήρια στη ΒΙΠΕ, βασικοί παραγωγοί, τουριστικά σημεία. Ένα απλό “one-pager”, μια, σύντομη δηλαδή, περιεκτική περιγραφή, που να συνοψίζει τις βασικές πληροφορίες με SWOT ανάλυση (δυνατά-αδύνατα σημεία, ευκαιρίες, απειλές-κίνδυνοι). Παράλληλα να αποτυπωθούν τα στοιχεία επικοινωνίας και το branding, η δημιουργία μιας μοναδικής ταυτότητας - λογότυπο πχ «Κοιλάδα Σπερχειού» και ένα πλάνο για τα social media. Ένα σύντομο μήνυμα για ΜΜΕ και τις ηλεκτρονικές πλατφόρμες.

Σε ένα χρόνο να ξεκινήσει η εφαρμογή του Σχεδίου Ανασυγκρότησης με άμεσους, μεσοπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους και μέτρα, δομικές αλλαγές και επενδύσεις, με πηγές και εργαλεία χρηματοδότησης. Κάποιοι χρόνια τώρα φωνάζαμε για προτεραιότητα στην ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΠΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ και για στροφή στην πραγματική οικονομία. Κανενός δεν ίδρωνε το αυτί. Και σήμερα είμαστε στα ίδια∙ και βαδίζουμε διαρκώς προς τα πίσω. Αλλά διαπιστώσεις μπορεί να κάνει κανείς πολλές∙ και περισσεύουν. Προτάσεις και δουλειά χρειάζονται. Όχι άλλη καθυστέρηση!


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Σπύρου Κουζινόπουλου

Πριν λίγα χρόνια o βουλευτής της νεοναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης “Χρυσή Αυγή” Λαγός, θρασύτατα και προκλητικά μέσα στον ιερό ναό της Δημοκρατίας, το κοινοβούλιο, χαρακτήριζε “παραμύθι” την εξέγερση του Πολυτεχνείου, καλώντας τους βουλευτές που εκείνη την ώρα βρίσκονταν στην αίθουσα να του αναφέρουν “έστω τα ονόματα δύο νεκρών”, όπως ωρύονταν.

Δεν είναι η πρώτη φορά που τα διάφορα παπαγαλάκια της ακροδεξιάς, προσπαθώντας να μειώσουν το μεγαλειώδες έπος αντίστασης των φοιτητών και της υπόλοιπης νεολαίας στο καταπιεστικό καθεστώς της επτάχρονης τυραννίας της χούντας, εκείνο το σημαδιακό Νοέμβρη του 1973, κάνουν λόγο για «νεκρούς-φαντάσματα του Πολυτεχνείου».



Που το στηρίζουν αυτό; Στο γεγονός ότι, όπως επισημαίνονταν στα πορίσματα των ερευνών που διενεργήθηκαν μετά τη μεταπολίτευση, και κυρίως στο πόρισμα Τσεβά, «δεν αναφέρθηκε νεκρός μέσα στο Πολυτεχνείο, αλλά μόνο γύρω από αυτό».

Η πλαστογράφηση του πορίσματος Τσεβά

Μάλιστα, σε βίντεο που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο, ακούγεται ο αντιπρόεδρος της Ν.Δ. και κορυφαίος υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη, Άδωνις Γεωργιάδης, να λέει πριν λίγα χρόνια, τότε ως βουλευτής του Καρατζαφέρη ότι τάχα δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο, καθώς, όπως διατείνεται “το Πολυτεχνείο και η 17 Νοεμβρίου, είναι ο ιδρυτικός πολιτικός μύθος της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς στην Ελλάδα”.

Ισχυρίζονταν τότε και εξακολουθεί και σήμερα να δηλώνει ο κ. Γεωργιάδης:

“Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο, ούτε ένας. Για να στοιχειοθετηθεί ο μύθος περί Πολυτεχνείου, πήραν το δελτίο συμβάντων της Αστυνομίας εκείνων των ημερών, της προηγουμένης, ανήμερα και της επομένης και όποιος πέθανε στην Αττική από οποιαδήποτε αιτία, έγινε νεκρός δήθεν από ελεύθερους σκοπευτές και από αστυνομική βία”!!
Ας δούμε όμως, έγιναν έτσι τα πράγματα ή κάποιοι διαστρέφουν και κακοποιούν βάναυσα την αλήθεια για τους δικούς τους λόγους;
Ακόμη και αν δεχθούμε ότι δεν υπήρξαν θύματα μέσα στις αίθουσες ή στον προαύλιο χώρο, τα νεανικά κορμιά που έπεσαν στους γύρω από το Πολυτεχνείο χώρους δεν πρέπει να υπολογίζονται στους νεκρούς της αντιδικτατορικής εξέγερσης; Ή μήπως ήταν διαφορετικό, μήπως είχε άλλο χρώμα το άλικο αίμα που χύθηκε έξω από το Πολυτεχνείο; Λες και οι νεκροί από τα δολοφονικά πυρά των εκτελεστικών οργάνων της χούντας δεν βρισκόταν εκεί για να διαδηλώσουν κατά της δικτατορίας, αλλά για… περίπατο, τουρισμό ή για διασκέδαση!

Τι έλεγε η έκθεση Τσεβά

Διαβάζουμε στην έκθεση του εισαγγελέα Δημήτριου Τσεβά, που συντάχθηκε το δίμηνο Σεπτέμβριος-Οκτώβριος 1974, όταν δηλαδή ήταν ακόμη νωπές οι μνήμες από την αιματοχυσία εκείνη που προκάλεσε το καθεστώς της χούντας των συνταγματαρχών:



«Βαρύς υπήρξεν ο φόρος του αίματος εις νεκρούς και τραυματίας ο καταβληθείς δια την καταστολήν της εξεγέρσεως του Πολυτεχνείου. Και των μεν τραυματιών τον αριθμόν, ήγγισε, μετά βεβαιότητας μάλλον, η έρευνα. Ανεξιχνίαστος, όμως, παραμένει εισέτι ο ακριβής αριθμός των νεκρών. Σύντομοι κατεβλήθησαν προς την κατεύθυνσιν ταύτην προσπάθειαι και πέραν των αμέσως ή εμμέσως περιερχομένων εις γνώσιν μου έκκλησις δια του Τύπου δημοσία διετυπώθη, όπως καταγγελθώσιν ή αναφερθώσι περιπτώσεις θανάτων ή και εξαφανίσεων ατόμων συνεπεία των γεγονότων του Πολυτεχνείου. Και είναι αληθές ότι ουδέν περιστατικόν κατηγγέλθη. Δεν αντλείται, όμως εντεύθεν απόδειξις περί ανυπαρξίας τοιούτων. Διότι κατά τη διαδρομήν της ερεύνης εβεβαιώθησαν ή και απλώς επιθανολογήθησαν περιστατικά εδραιούντα παρ’ εμοί την πεποίθησιν ότι οι νεκροί εκ των γεγονότων του Πολυτεχνείου υπήρξαν περισσότεροι των επισήμως ανακοινωθέντων. Δι’ ο και κατανοώ τα ελατήρια της σιωπής των παθόντων».



Οι νεκροί κατά την έκθεση

Οι νεκροί της εξέγερσης, όπως αναφέρονται στην έκθεση Τσεβά, καθώς και το σημείο όπου βρήκαν το θάνατο, είναι οι ακόλουθοι:

1.– Διομήδης Ιωάννου Κομνηνός, ετών 17, μαθητής. Εφονεύθη έξωθι του Πολυτεχνείου περί ώρα 22.15΄ της 16.11.73. Βασίμως πιθανολογείται ότι δράστης του φόνου τούτου είναι ο προεκτεθείς Συνταγματάρχης.

2.– Βασίλειος Παναγώτου Φαμέλλος, ετών 26. Εφονεύθη εγγύς του υπουργείου Δημόσιας Τάξεως περί ώρα 22.30΄ της 16.11.1973, βληθείς προφανώς υπό τίνος των εκ του υπουργείου πυροβολούντων.

3.–Toril Engelend, σπουδάστρια, Νορβηγίς. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώρα 23.30΄ της 16.11.1973 παρ’ αγνώστου δράστου.

4.–Γεώργιος Ανδρέου Σαμούρης, σπουδαστής, ετών 22. Εφονεύθη υπ’ αγνώστου εις άγνωστον σημείον εξ επαφής περί το μεσονύκτιον της 16.11 1973 και το πτώμα του μετεφέρθη και απερρίφθη εις την διασταύρωσιν των οδών Καλλιδρομίου και Ζωσιμάδων (Κατάθεσις υπ’ αριθμ. 173).]



5.– Αλέξανδρος Ευστρατίου Σπαρτίδης, ετών 16, μαθητής. Εφονεύθη επί της οδού Κότσικα (παρόδου Πατησίων) την 10.20 ώραν της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.

6.–Μάρκος Δημητρίου Καραμάνης, ετών 23. Εφονεύθη ευρισκόμενος εις την επί της οδού Πατησίων και Αιγύπτου 1 πολυκατοικίαν την 10.30 ώραν της 17.11.1973, βληθείς ομοίως υπό στρατιωτών εκ του κτιρίου του ΟΤΕ.

7.– Βασίλειος Καράκας, Τούρκος υπήκοος, ετών 43. Εφονεύθη εις την πλατείαν Αιγύπτου περί ώραν 13.00΄ της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος.

8.– Δημήτριος Θεοφ. Θεοδώρας, ετων 6. Εφονεύθη επί της οδού Ορεινής Ταξιαρχίας Ζωγράφου περί ώραν 13.30 της 17.11.1973, βληθείς υπό στρατιώτου ευρισκομένου έμπροσθεν του Ναού του Αγίου Θεράποντος.

9.– Βασιλική Φωτίου Μπεκιάρη, ετών 17. Εφονεύθη ευρισκομένη εις την ταράτσα της επί της οδού Μεταγένους 8 – Νέος Κόσμος οικίας της περί ώραν 12.30΄ της 17.11.1973, δεχθείσα εις την κεφαλήν της βλήμα αδέσποτον άρματος.

10.–Γεώργιος Αλεξάνδρου Γεριτσίδης, ετών 48, εφοριακός υπάλληλος. Εφονεύθη ευρισκόμενος εν Ν. Λιοσίοις προς εκτέλεσιν υπηρεσίας περί ώραν 12.15΄ της 17.11.1973 δεχθείς ομοίως βλήμα αδέσποτον άρματος μάχης εις την κεφαλήν.

11.– Νικόλαος Πέτρου Μαρκούλης, ετών 25. Εφονεύθη παρά την πλατείαν Βάθης περί ώραν 11.00΄ της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος μάχης.

12.– Στυλιανός Αγαμ. Καραγεώργης, ετών 19, εργάτης. Ετραυματίσθη θανασίμως επί της οδού Πατησίων, έμπροσθεν του κινηματογράφου ΕΛΛΗΝΙΣ, περί ώρα 10.00΄ της 17.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσεν εις το ΚΑΤ την 30.11.1973.

13.–Ανδρέας Στεργίου Κούμπος, ετών 63. Ετραυματίσθη σοβαρώς διερχόμενος την οδό Καποδιστρίου περί ώρα 14.00΄ της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου άρματος και απεβίωσε εις την 30.1.1974.



14.– Μιχαήλ Δημητρίου Μυρογιάννης, ετών 20. Εφονεύθη εις την διασταύρωσιν των οδών Πατησίων και Στουρνάρα περί ώραν 13.30΄ της 18.11.73, βληθείς δια περιστρόφου εις την κεφαλήν και

15.– Κυριάκος Δημητρίου Παντελάκης, ετών 45, δικηγόρος. Ετρυματίσθη σοβαρώς επί της οδού Γλάδστωνος περί ώραν 12.40΄ της 18.11.1973, βληθείς εκ διερχομένου επί της οδού Πατησίων άρματος και απεβίωσεν την 18.12.1973.


β) Νεκροί πλήρως βεβαιωθέντες:

Σπύρος Κοντομάρης, δικηγόρος. Απεβίωσεν τας απογευματινός ώρας της 16.11.73 ευρισκόμενος επί της οδού Γεωργίου Σταύρου, συνέπεια θανατηφόρου επενέργειας των ριπτομένων της Αστυνομίας αερίων (κατάθ. υπ’ αριθμ. 93).
Αικατερίνη Αργυροπούλου, ετών 75. Ετραυματίσθη σοβαρώς ενώ ευρίσκετο εις την Αγ. Αναργύροις οικίαν της περί ώραν 11.00΄ της 17.11.1973, δεχθείσα αδέσποτον βλήμα άρματος και απεβίωσεν κατά μήνα Μάιον 1974 και
Δημήτριος Παπαιωάννου, ετών 60, ιδιωτικός υπάλληλος. Απεβίωσεν την μεσημβρίαν της 17.11.1973 εκ προσφάτου εμφράγματος του μυοκαρδίου κατά την ιατροδικαστικήν έκθεσιν σοβαρώς όμως, υπό της συζύγου του αμφισβητούμενης και υποστηρίζουσας ότι ο σύζυγος της απεβίωσεν είτε βληθείς δι’ όπλου, είτε υποστάστάς συγκοπήν εκ των ριπτομένων αερίων, καταθεσάσης δε ότι μόνον εις το Νεκροταφείον της επετράπη να πλησιάσει απλώς και να ατενίσει το πρόσωπον του νεκρού συζύγου της.Φωτογραφία από την εφημερίδα “Βραδυνή”


γ) Νεκροί βασίμως προκύπτοντες:

1.– Ο ιατρός – χειρούργος Γεώργιος Γρηγοριάδης, μετά λόγου γνώσεως καταθέτει ότι ο ίδιος προσωπικώς αντελήφθη και διεπίστωσεν ιατρικώς τον θάνατον (2) δύο αγνώστων νέων, πληγέντων: Του μεν ενός εις την πλατείαν Βικτωρίας περί ώραν 11.00΄ της 17.11.1973 δια βλήματος περιστρόφου υπό Ανθυπασπιστού της Χωροφυλακής ριφθέντος, του δε ετέρου εις την οδόν Γ’ Σεπτεμβρίου περί ώραν 12.00΄ της 18.11.1973 δια βλήματος διερχομένου άρματος (κατάθ. υπ’ αριθμ. 25).

2.–Η μάρτυς Παναγ. Παπακυριακού καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού μικράς κορασίδος ηλικίας 9 περίπου ετών, εις την γωνίαν των οδών Πατησίων και Κλωναρίδου περί ώραν 14.00΄ της 17.11.1973 εκ βλημάτων διερχομένου άρματος, εξ ων και η ιδία ετραυματίσθη βαρύτατα (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 168).

3.– Ο φοιτητής Λεωνίδας Ανωμερίτης, καταθέτει περί θανάσιμου τραυματισμού νεαράς μαθήτριας, εντός του χώρου του Πολυτεχνείου ευρισκόμενης, περί ώρα 11.45΄ της 16.11.1973, δια βλήματος ριφθέντος εκ του εκτός του Πολυτεχνείου χώρου (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 32).

4.–Ο Φαρμακοποιός Αλέξανδρος Παναγόπουλος καταθέτει ότι, ότε προ του μεσονυχτίου της Παρασκευής 16.11.1973, επεσκέφθη μετά της συζύγου του το Πολυτεχνείον προς παροχήν υπηρεσιών εις τους τραυματίας και εισήλθεν εις το αυτόθι υπάρχον πρόχειρον ιατρείον, ιδίοις όμμασιν αντελήφθη την ύπαρξιν (3) τριών νεκρών και μιας γυναικός θανασίμως τραυματισθείσης, τα τραύματα των οποίων σαφώς περιγράφει. Προσθέτει δε ότι εκ μελών της Συντονιστικής Επιτροπής Φοιτητών έλαβε την πληροφορίαν ότι είχαν και οκτώ (8) εισέτι νεκρούς, τα πτώματα των οποίων είχαν τοποθετηθεί και εφυλάσσοντο εις παρακείμενον χώρον ίνα μη υποπέσουν εις αντίληψιν των σπουδαστών και προκληθεί πανικός (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 245).

5.–Περί των ανωτέρω νεκρών σαφώς καταθέτουν και σπουδασταί, μέλη της Συντονιστικής Επιτροπής, οι οποίοι και περιγράφουν με ενέργειαν τα τραύματα τα οποία έκαστος των νεκρών συναδέλφων των έφερεν (οράτε καταθέσεις υπ’ αριθμ. 41, 45 και 217). Και ναι μεν ο εις εκ των ανωτέρω μαρτύρων (217) καταθέτει και περί τα είκοσι δύο (22) πτωμάτων, άτινα ο ίδιος ούτως προσωπικός αντελήφθη, περιστατικόν όπερ δεν επεβεβαιώθη, πλην σοβαροί των κατατιθεμένων προκύπτουν ενδείξεις εκ της προεκτεθείσης καταθέσεως Αλεξ. Παναγόπουλου, όστις και αναφέρει ότι αντελήφθη θάλαμον υπό του περιβόητου Πίμπα – πράκτορος της ΚΥΠ (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 29 και 176 μετά μαγνητοταινίας) – φρουρούμενον, εις ον υπήρχον άνθρωποι δήθεν κοιμώμενοι, ων, όμως, η στάσις και η όλη εμφάνισις εις πολλάς τον ανωτέρω μάρτυρα ανέλαβεν υποψίας (οράτε κατάθεσιν).



“Τι εγένοντο οι νεκροί”

Ανακύπτει βεβαίως το ερώτημα τι εγένοντο οι νεκροί αυτοί και σοβαρά δια τους αντιλέγοντας αντλούνται εντεύθεν επιχειρήματα. Όμως προσφέρουν ίσως απάντησιν τα υπό των φυλακών του νεκροθαλάμου του Ρυθμιστικού Κέντρου Αθηνών κατατιθέμενα. Ο μεν Νικ. Νίκας καταθέτει ότι κατά την διάρκειαν της υπηρεσίας του μέχρι της 23.00΄ ώρας της 16.11.1973 παρέλαβε και ετοποθέτησε εις τον νεκροθάλαμον επτά (7) πτωμάτων νέων ανδρών, ηλικίας 22-25 ετών, τα οποία δεν συνοδεύοντο από πιστοποιητικόν θανάτου και παράλαβων ακολούθως υπηρεσίαν Ιωάννης Μάρας, καταθέτει ότι από της 23.00΄ ώρας της 16.11.1973 μέχρι 7.00΄ της 17.11.1973 παρέλαβεν και ετοποθέτησεν εις τον νεκροθάλαμον (7) πτώματα, νέων ομοίως ανδρών , ηλικίας 20-35 ετών, εκ των οποίων τα τέσσερα (4) ήταν αγνώστου ταυτότητος (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 89). Και ούτω κατά την τραγικήν εκείνην νύχτα των γεγονότων, 16 προς 17 Νοεμβρίου 1973, ένδεκα (11) πτώματα αγνώστων νέων διακομίζονται εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών, άτινα, όμως, πλην ενός (κατά τα επίσημα στοιχεία του Νοσοκομείου) ουδαμού εμφανίζονται, ούτε καταχωρίζονται! …

6.– Πλήρως εκ των εκτεθέντων εβεβαιώθη η εν ψυχρώ δολοφονία νέου ανδρός εις το Ρυθμιστικόν Κέντρον Αθηνών υπό των αυτόθι υπηρετούντων, κατά την τραγικήν αυτήν νύκτα, αστυνομικών (καταθέσεις υπ’ αριθμ. 69, 70, 77, 86 και 94), αλλά και Δευτέρα τοιαύτη θανατώσεως τραυματίου συνεπεία ξυλοδαρμού, εις χείρας του ιατρού χειρουργού Λέων. Παπασταματίου (κατάθεσις υπ’ αριθμ. 86) αποβιώσαντος. Τι εγένοντο οι δύο (2) ούτοι νεκροί; Διότι είναι πλήρως βεβαιωμένον ότι ουδείς εξ αυτών ευρίσκεται εις τον κατάλογον των έξι (6) επισήμων νεκρών του Ρυθμιστικού, εξ ων μάλιστα μόνον εις (ο άγνωστος αρχικώς και γνωστός ακολούθως Βασ. Φάμελλος) διεκομίσθη κατά τον επίμαχον χρόνον της νυκτός της 16ης προς 17ην Νοεμβρίου 1973. Επίτασις της αγωνίας εκ του τιθεμένου προβλήματος! Δι’ ο και ο προεκτεθείς ιατρός – χειρουργός, προσωπικώς παρακολουθήσας, συμμετασχών ειδικώς περί του αριθμού των εν τω Ρυθμιστικοί νεκρών εκ των γεγονότων του Πολυτεχνείου ερωτηθείς, καταθέτει ότι πρέπει ν’ ανέρχονται εις είκοσι (20) ή είκοσι πέντε (25) και αιτιολογεί διατί (οράτε κατάθεσιν ομοίως και τας 47 και 98).

Εκ των εκτεθέντων δήλον καθίσταται ότι εις τους καταλόγους των επισήμως ανακοινωθέντων δέκα πέντε (15) νεκρών και υπό της ερεύνης βεβαιωθέντων τριών (3) τοιουτων δέον να προστεθούν και έτεροι δέκα έξι (16) τουλάχιστον βασίμως προκύπτοντες, οίτινες, τονιστέον και πάλι, ουδεμίαν έχουν, ως προς την ταυτότητα, σχέσιν με τους επισήμως ανακοινωθέντος. Παραμένει βεβαίως πάντοτε το ερωτήμα: Τι εγένοντο τα πτώματα των νεκρών τούτων και διατί οι οικείοι των εξακολουθητικώς σιωπούν; Δεν είναι εύκολος η απάντησις εις τον χαράσσοντα τας γραμμάς ταύτας. Είναι υποχρέωσις, όμως, η έναντι του προβήματος θέσις και η κατανόησις των ανερμήνευτων ή αδυνάτων. (οράτε σχετικώς καταθεσιν Δημ. Πίμπα, υπ’ αριθμ. 71).

δ) Νεκροί εκ διαδόσεων πιθανολογούμενοι:

Πολλά τω όντι περί μεγάλου αριθμού νεκρών διαδίδονται και θρυλούνται. Διάφοροι κατάλογοι περί τούτων κυκλοφορούν, δύο των οποίων αναφερόντες ονόματα νεκρών 46 και 59, αντιστοίχως, περιήλθαν εις χείρας μου και αποτέλεσαν αντικείμενον ειδικής, επισταμένης και αγωνιώδους ερεύνης. Αμφότεροι εκυκλοφόρησαν το πρώτον εις την αλλοδαπήν και ο εις εξ αυτών επιμέλεια πολλών γνωστών Ελλήνων, εις το εξωτερικόν κατά την εποχήν της Δικτατορίας ευρισκομένων. Είναι αμφότεροι ελλιπείς κατά τα στοιχεία των και η επ’ αυτών κατατέθη παρά προσώπου λίαν αξιόπιστου, βεβαιώσαντος περί της σοβαρότητος της ερεύνης», καταλήγει η έρευνα του εισαγγελέα Δ. Τσεβά.



Η έκθεση του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Μετά από πολυετή έρευνα που διενήργησε το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το 2003, με επικεφαλής τον διευθυντή του Λεωνίδα Καλλιβρετάκη, κατέληξε ότι ο αριθμός των επωνύμων νεκρών ανέρχεται σε 24, ενώ αυτός των νεκρών αγνώστων στοιχείων σε 16.

Στην έρευνα, γίνεται για πρώτη φορά προσπάθεια καταγραφής του χώρου και των συνθηκών κάτω από τις οποίες έχασαν τη ζωή τους τα θύματα της εξέγερσης. Όπως αναφέρθηκε, οι πρώτες (δημοσιογραφικές) προσπάθειες για την καταγραφή των γεγονότων μιλούσαν για 59 νεκρούς ή και 79 θύματα, με βάση τον κατάλογο Γεωργούλα. Η έρευνα Καλλιβρετάκη απαντά και σε ένα ακόμα ερώτημα. Αν υπήρχαν νεκροί μέσα ή έξω από το ΕΜΠ. Όπως προκύπτει, νεκροί υπήρχαν, αλλά είχαν χτυπηθεί στους γύρω δρόμους και μεταφέρονταν στο πρόχειρο ιατρείο που είχε στηθεί από τους φοιτητές.

Ακολουθεί ο κατάλογος των νεκρών του Πολυτεχνείου σύμφωνα με την έρευνα του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών:Σπυρίδων Κοντομάρης (ετών 57, δικηγόρος, 16.11.1973, ώρα 20.30)
Διομήδης Κομνηνός(ετών 17, μαθητής, 16.11.1973, ώρα 21.30)
Σωκράτης Μιχαήλ (ετών 57, εμπειρογνώμων ασφαλιστικής εταιρείας , 16.11.1973, ώρα μεταξύ 22.30 & 23.00)
Βασίλειος Φάμελλος (ετών 26, ιδιωτικός υπάλληλος, 16.11.1973, ώρα 23.30)
Torill Engeland Magrette (ετών 22, 16.11.1973, φοιτήτρια, ώρα 23.30)
Γεώργιος Σαμούρης (ετών 22, 16.11.1973, φοιτητής ώρα 24.00)
Δημήτριος Κυριακόπουλος (ετών 35, οικοδόμος 16.11.1973, βραδυνή ώρα )
Σπύρος Μαρίνος (Γεωργαράς, ετών 35, ιδιωτικός υπάλληλος, 16.11.1973, βραδυνή ώρα)
Νικόλαος Μαρκούλης (ετών 24 , εργάτης, 17.11.1973, πρωινή ώρα)
Αικατερίνη Αργυροπούλου (ετών 76, 17.11.1973, ώρα 10.00)
Στυλιανός Καραγεωργής (ετών 19, οικοδόμος, 17.11.1973, ώρα 10.15)
Μάρκος Καραμανής (ετών 23, ηλεκτρολόγος, 17.11.1973, ώρα 10.30)
Αλέξανδρος Σπαρτίδης (ετών 16, μαθητής 17.11.1973, ώρα 10.30-11.00)
Δημήτριος Παπαϊωάννου (ετών 60, διευθυντής ταμείου αλευροβιομηχάνων, 17.11.1973, ώρα 11.30)
Γεώργιος Γερτζίδης(ετών 48, εφοριακός υπάλληλος, 17.11.1973, ώρα 11.30)
Βασιλική Μπεκιάρη (ετών 17, μαθήτρια, 17.11.1973, ώρα 12.00)
Δημήτρης Θεοδωράς (ετών 5 1/2, 17.11.1973, ώρα 13.00)
Αλέξανδρος Βασίλειος (Μπασρί) Καράκας (ετών 43, ταχυδακτυλουργός, 17.11.1973, ώρα 13.00)
Αλέξανδρος Παπαθανασίου (ετών 59, συνταξιούχος εφοριακός, 18.11.1973, ώρα 10.00)
Ανδρέας Κούμπος (ετών 63, βιοτέχνης, 18.11.1973, ώρα 11.00)
Μιχαήλ Μυρογιάννης (ετών 20, ηλεκτρολόγος, 18.11.1973, ώρα 12.00)
Κυριάκος Παντελεάκης (ετών 43, δικηγόρος, 18.11.1973, ώρα 12.00-12.30)
Ευστάθιος Κολινιάτης (ετών 47, 18.11.1973)
Ιωάννης Μικρώνης (ετών 22 φοιτητής, συμμετείχε στην κατάληψη του Πανεπιστημίου Πατρών
Από τη δίκη για τη σφαγή του Πολυτεχνείου

Η δίκη για τα γεγονότα

Το Πενταμελές Εφετείο της Αθήνας στις 30 Δεκεμβρίου 1975 και μετά από ακροαματική διαδικασία 2,5 μηνών κήρυξε ένοχους τους 20 από τους 32 κατηγορούμενους για την υπόθεση της σφαγής στο Πολυτεχνείο, ενώ αθώωσε άλλους 12.

Οι ποινές που επιβλήθηκαν ήταν:

-Δημήτριος Ιωαννίδης (αρχηγός της ΕΣΑ την περίοδο της εξέγερσης): 7 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 7 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 38 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

-Γεώργιος Παπαδόπουλος (εν ενεργεία δικτάτορας την περίοδο της εξέγερσης): 25 χρόνια κάθειρξη για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονίες από πρόθεση και απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

-Σταύρος Βαρνάβας (αντιστράτηγος Ε.Α.): 3 φορές ισόβια για ηθική αυτουργία σε 3 ανθρωποκτονίες από πρόθεση και 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε 17 απόπειρες ανθρωποκτονιών και πρόκληση διάπραξης κακουργημάτων, καθώς και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων.

-Νικόλαος Ντερτιλής (ταξίαρχος Ε.Α.): Ισόβια κάθειρξη και διαρκής στέρηση των πολιτικών του δικαιωμάτων για ανθρωποκτονία από πρόθεση του φοιτητή Μυρογιάννη.

Άλλοι τέσσερις ανώτατοι αξιωματικοί σε 25 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για ηθική αυτουργία σε συνολικά 12 ανθρωποκτονίες και 56 απόπειρες ανθρωποκτονιών, καθώς και δεκαετής στέρηση των πολιτικών τους δικαιωμάτων. Επίσης, 12 κατηγορούμενοι σε μικρότερες ποινές, από 5 μήνες έως 10 χρόνια κάθειρξη για διάφορες κατηγορίες, κυρίως για ηθική αυτουργία σε επικίνδυνες σωματικές βλάβες. Οι ποινές κάτω του ενός έτους, ήταν εξαγοράσιμες

Από farosthermaikou.blogspot.com



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

της Σοφίας Γρηγορίου *

Τα τελευταία χρόνια, η έννοια της πολιτικής ορθότητας έχει μετατραπεί σε ένα από τα πιο πολυσυζητημένα ζητήματα του σύγχρονου πολιτισμού.
Από το Χόλιγουντ μέχρι τα φεστιβάλ τέχνης, τις πλατφόρμες streaming και τα κοινωνικά δίκτυα, οι δημιουργοί καλούνται να κινηθούν σε ένα συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο, όπου η ευαισθησία του κοινού, η κοινωνική ευθύνη και η καλλιτεχνική ελευθερία συνυπάρχουν — αλλά όχι πάντα αρμονικά.

Η τέχνη υπήρξε ανέκαθεν πολιτική, έστω και ασυνείδητα. Κάθε έργο, από τη στιγμή που αντικατοπτρίζει ή αμφισβητεί την κοινωνία που το γέννησε, εμπεριέχει πολιτικό λόγο. Ωστόσο, στη σημερινή εποχή της υπερευαισθησίας και της «κουλτούρας της ακύρωσης», οι καλλιτέχνες βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα νέο είδος επιτήρησης: την ηθικήλογοκρισία του κοινού.

Ένα ατυχές αστείο, μια παρεξηγήσιμη αναπαράσταση ή ένας «λάθος» ρόλος αρκούν για να ξεσπάσει μια διαδικτυακή καταιγίδα. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης λειτουργούν πλέον ως άτυπα δικαστήρια, όπου η δημόσια κρίση εκδίδεται εν ριπή οφθαλμού, χωρίς αποχρώσεις και χωρίς δεύτερες σκέψεις. Οι πλατφόρμες, υπό την πίεση της κοινής γνώμης, συχνά αποσύρουν έργα ή επιβάλλουν διορθώσεις, σε μια προσπάθεια να δείξουν «ευαισθησία» — συχνά όμως εις βάρος της καλλιτεχνικής πολυπλοκότητας και της ελευθερίας του δημιουργού.

Ο κινηματογράφος, ως λαϊκή αλλά και βαθιά πολιτική τέχνη, βιώνει αυτή τη μετάβαση με ιδιαίτερη ένταση. Παραδείγματα αφθονούν: 
Ο Quentin Tarantino έχει κατηγορηθεί για τη βία και τη συχνή χρήση της λέξης-ταμπού n-word στις ταινίες του, παρότι η πρόθεσή του είναι συχνά να καταγγείλει και όχι να υμνήσει τη ρατσιστική νοοτροπία. 
Ο Woody Allen είδε την καριέρα του να επισκιάζεται από κατηγορίες εκτός πλατό, με αποτέλεσμα εταιρείες να αποσύρουν συνεργασίες, ανεξαρτήτως του καλλιτεχνικού του έργου. 
Το "Gone with the Wind" αφαιρέθηκε προσωρινά από το HBO Max λόγω των αναπαραστάσεων για τη δουλεία και τον αμερικανικό Νότο. 
Το "Friends" επικρίθηκε για την έλλειψη διαφορετικότητας και ομοφοβικά υπονοούμενα, οδηγώντας το Netflix να προσθέσει προειδοποιήσεις περιεχομένου. 
Ακόμη και παιδικές παραγωγές,
όπως ο "Peter Pan" και οι "Αριστόγατες" της Disney, δέχθηκαν
επανεπεξεργασία για να αφαιρεθούν στερεοτυπικές ή «προσβλητικές» σκηνές.

Το ερώτημα όμως δεν είναι αν πρέπει να ξαναδούμε τις αναπαραστάσεις του παρελθόντος με νέο βλέμμα — αυτό είναι θεμιτό και αναγκαίο. Η τέχνη πρέπει να εξελίσσεται μαζί με την κοινωνία. Το ζήτημα είναι πώς το κάνουμε: αν δηλαδή μπορούμε να αναγνωρίσουμε τα λάθη του παρελθόντος χωρίς να τα διαγράψουμε. Αν η ανάγκη για δικαιοσύνη μπορεί να συνυπάρξει με τη διατήρηση της αισθητικής και ιστορικής αυτονομίας του έργου.

Η πολιτική ορθότητα γεννήθηκε ως απάντηση στην ανισότητα, όχι ως εργαλείο σιωπής. Επιδίωκε να κάνει τον δημόσιο λόγο πιο δίκαιο, πιο συμπεριληπτικό, πιο συνειδητό. Χάρη σε αυτήν, θέματα όπως το φύλο, η φυλή, ο σεξουαλικός προσανατολισμός και η αναπηρία απέκτησαν ορατότητα στη δημόσια σφαίρα και στις τέχνες. Όμως, όταν η επιδίωξη του σεβασμού μετατρέπεται σε φόβο προσβολής, το αποτέλεσμα είναι η αυτολογοκρισία.
Όταν ο καλλιτέχνης φοβάται μήπως προσβάλλει, αποφεύγει να προκαλέσει.
Και αυτό είναι πρόβλημα, γιατί η τέχνη προοδεύει μέσω πρόκλησης. 
Ο Σαλβαδόρ Νταλί, ο Πικάσο, ο Λαρς φον Τρίερ, ο Ντάρεν Αρονόφσκι — όλοι τους υπήρξαν προκλητικοί, ακριβώς επειδή ήθελαν να αναγκάσουν το κοινό να σκεφτεί. Η πρόκληση είναι το εργαλείο με το οποίο η τέχνη θέτει τα δύσκολα ερωτήματα που η κοινωνία αποφεύγει.

Η λύση ίσως δεν είναι η κατάργηση της πολιτικής ορθότητας αλλά η
ωρίμανσή της. Να μάθουμε να ξεχωρίζουμε τη σκόπιμη προσβολή από την κριτική πρόκληση, τη ρητορική μίσους από τον κοινωνικό σχολιασμό. Να μην εξισώνουμε τον δημιουργό με το δημιούργημά του, ούτε να σβήνουμε το παρελθόν στο όνομα ενός «ανέγγιχτου» παρόντος.

Ο κινηματογράφος, η μουσική, η λογοτεχνία μπορούν να λειτουργήσουν ως χώροι διαλόγου, όχι ως πεδία μάχης. Ίσως η μεγαλύτερη ευθύνη της εποχής μας δεν είναι να προστατεύσουμε το κοινό από την πρόκληση, αλλά να το εκπαιδεύσουμε να τη διαχειρίζεται.

Όπως έγραφε ο Jean-Luc Godard, «η τέχνη δεν είναι φτιαγμένη για να καθησυχάζει, αλλά για να ταράζει». Το στοίχημα της εποχής μας είναι να μη ξεχάσουμε αυτή τη φράση, όσο κι αν αλλάζουν οι κανόνες της πολιτισμικής ευαισθησίας. Γιατί, αν η τέχνη πάψει να ταράζει, τότε παύει και να μας εξελίσσει.


* Φοιτήτρια τμήματος κινηματογράφου, σχολή Καλών Τεχνών, ΑΠΘ



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Έχω αναφερθεί πολλές φορές στη Ναόμι Κλάιν. Η Ναόμι Κλάιν στο «Δόγμα του Σοκ», περιγράφει με ακρίβεια το εγχειρίδιο του ακραίου νεοφιλελευθερισμού: αποδιάρθρωση δημόσιων υπηρεσιών, απαξίωση κοινωνικών αγαθών, ιδιωτικοποίηση των πάντων. Είναι η «Σχολή του Σικάγου» του Μίλτον Φρίντμαν. Η θεωρία ότι η κοινωνία “διορθώνεται” μόνο όταν το κράτος διαλυθεί και τα βασικά αγαθά παραδοθούν στην αγορά.

Και σήμερα, στην Ελλάδα του 2025, βλέπουμε να εφαρμόζεται, βήμα προς βήμα, αυτό ακριβώς το μοντέλο. Το κλείσιμο δεκάδων γραφείων των ΕΛΤΑ δεν είναι «εξορθολογισμός». Είναι το κλασικό παράδειγμα εφαρμογής της θεραπείας-σοκ, που σημαίνει υποβάθμιση, απαξίωση, συρρίκνωση, παράδοση στην αγορά.

Τα ΕΛΤΑ δεν είναι απλώς «ένα κατάστημα». Είναι κομμάτι της κοινωνικής υποδομής για τα χωριά, για τους ηλικιωμένους, για τις απομακρυσμένες περιοχές, για όσους δεν έχουν πρόσβαση σε ψηφιακές υπηρεσίες ή ιδιωτικές courier. Όταν αυτή η δημόσια παρουσία εξαφανίζεται, δεν “εξυγιαίνεται” τίποτα. Απλώς μαζεύεται χώρος για ιδιώτες, και το κόστος μεταφέρεται στους πολίτες.

Αυτή είναι η πολιτική των «παιδιών της Σχολής του Σικάγου», ή για να είμαστε πιο ακριβείς, των εγγονών του Φρίντμαν που εφαρμόζουν την ίδια συνταγή 50 χρόνια μετά. Ενώ η Ευρώπη μιλά για δημόσια αγαθά, καθολική πρόσβαση, ψηφιακό κράτος που δεν αφήνει κανέναν πίσω, στην Ελλάδα συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο μοντέλο «κλείνουμε – περικόπτουμε - ιδιωτικοποιούμε».

Το κλείσιμο των ΕΛΤΑ δεν είναι τεχνικό, ούτε οικονομικό ζήτημα. Είναι ιδεολογική επιλογή. Και λέει πολλά για το πού θέλουν να οδηγήσουν τη χώρα. Σε ένα κράτος μικρό, αδύναμο, και μια κοινωνία όπου οι ανάγκες αγοράζονται, δεν εγγυώνται.

Όσοι πιστεύουν ότι αυτή η πολιτική φέρνει ανάπτυξη, ας κοιτάξουν την πραγματικότητα:
κλείσιμο υπηρεσιών, αύξηση ανισοτήτων, αποψίλωση της υπαίθρου, κοινωνικός αποκλεισμός. Αυτό δεν είναι μεταρρύθμιση. Είναι το Δόγμα του Σοκ στη μικρογραφία της καθημερινότητας. Κι αν σήμερα είναι τα ΕΛΤΑ, αύριο ποιο θα είναι;

Στέφανος Σταμέλλος



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

του Αλέξανδρου Raskolnick

Το Κίεβο είναι παγωμένο το σκοτεινό αυτό απομεσήμερο, αλλά το πολυτελώς επιπλωμένο γραφείο, θαλπερό.

Ο Πρόξενος σηκώθηκε από την δερμάτινη πολυθρόνα του· παίρνοντας μια αστεία πόζα, είπε γάργαρα: «Η Ελλάδα είναι υπέροχη, ομορφούλα μου…»

«…Αλλά οι διαδικασίες… χρονοβόρες», συμπλήρωσε, κατεβάζοντας τον τόνο της φωνής του. «…Καταλαβαίνεις…», πρόσθεσε, σχεδόν ψιθυριστά.

Ξέρω πως για την πολυπόθητη σφραγίδα, πρέπει να υπομείνω τα σαλιαρίσματα αυτού του γουρουνιού. Αδιάφορο! Έχω υποστεί και χειρότερα, κι ας μην είμαι ούτε δεκαεπτά. Σφίγγω τα χείλη. Ο πόλεμος πλησιάζει. Η βίζα είναι η μόνη μου διέξοδος. Κλείνω τα μάτια. Νιώθω τα βρωμόχερά του πάνω μου, μέσα μου, η σκορδίλα στην ανάσα του μου σπάει τα ρουθούνια. Μα η ψυχή μου έχει δραπετεύσει· αιωρούμενη, παρακολουθώ την συναλλαγή, σαν σκηνή κακόγουστου πορνοβίντεο.


Πενήντα ιστορίες σε εικονογραφία του Στάθη, γραμμένες με 121 λέξεις ακριβώς, κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Φερενίκη”



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Για δεύτερη μέρα δεν μου επιτρέπει το facebook να κάνω αναρτήσεις για σημαντικά θέματα, ιστορικά τεκμηριωμένα, καθώς και για τις παρουσιάσεις του βιβλίου μου "Γεντί Κουλέ, η Βαστίλη της Θεσσαλονίκης", χαρακτηρίζοντάς τα εκ προοιμίου ως "σπαμ".

 Διαμαρτύρομαι έντονα, θεωρώ ως αντιδημοκρατική και βάναυσα προσβλητική αυτή την απαγόρευση και ζητάω την άρση της. Για του λόγου το αληθές, παρουσιάζω σε φωτογραφίες το κείμενο του facebook που συνοδεύει την απαγόρευση


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading

Ακτιβιστής στις 0

Πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί ως γονείς ή παππούδες/γιαγιάδες: «Πού να πάω τα παιδιά να παίξουν, να εκτονωθούν» Και κυρίως αναφερόμαστε: σε ποια παιδική χαρά… στη γειτονιά. Άντε, πείτε μου εσείς. Ή πρέπει να τα βάλεις στο αυτοκίνητο ψάχνοντας να βρεις καμία, κι αυτή με μια τσουλήθρα και δυο κούνιες, ή στο τέλος να καταλήξεις να τα πας στο πάρκο στα Λουτρά Υπάτης.

Λέω κάθε φορά στους φίλους το παράδειγμα της Βαρκελώνης, που πραγματικά σε εκπλήσσει. Κάθε τετράγωνο και παιδική χαρά, αλλά ΠΑΙΔΙΚΗ ΧΑΡΑ! Ξεχωριστές για όλες τις ηλικίες, συντηρημένες, καθαρές, αλλά και με πολύ φαντασία. Καλά, αυτοί έχουν και τα πάρκα σκύλων… τι να πούμε.

Θεωρητικά λέμε ότι σε κάθε γειτονιά υπάρχει –ή θα έπρεπε να υπάρχει– ένας χώρος αφιερωμένος στην πιο αγνή, ειλικρινή και απαραίτητη έκφραση της ζωής: το παιδικό παιχνίδι. Η παιδική χαρά δεν είναι απλώς ένας χώρος με κούνιες και τσουλήθρες. Είναι ένα κύτταρο κοινωνικοποίησης, μάθησης και φαντασίας για τα απιδιά. Είναι το πρώτο "σχολείο" συμβίωσης, ένα σημείο επαφής για γονείς, ένας καθρέφτης της ευαισθησίας μιας κοινωνίας απέναντι στο πιο πολύτιμο μέλλον της.

Κι όμως, στην πλειοψηφία των ελληνικών πόλεων, οι παιδικές χαρές είναι παραμελημένες. Πολλές δεν πληρούν ούτε στοιχειώδεις κανόνες ασφάλειας. Άλλες βρίσκονται σε πλήρη εγκατάλειψη, με φθαρμένα όργανα, σπασμένα παγκάκια, απουσία πρασίνου και φροντίδας. Συχνά, μετατρέπονται σε σημεία παραβατικότητας ή αδιαφορίας, αντί για χώρους χαράς και ξεγνοιασιάς. Και σε πολλές γειτονιές, ειδικά στις πιο υποβαθμισμένες, δεν υπάρχουν καν. Σας θυμίζουν κάτι αυτά τα παραπάνω εσάς τους Λαμιώτες;

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο τεχνικό ή οικονομικό. Είναι βαθιά πολιτισμικό και πολιτικό. Διότι, μια κοινωνία που δεν επενδύει σε παιδικές χαρές, στέλνει το μήνυμα -και εν προκειμένω η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΡΧΗ- ότι δεν δίνει προτεραιότητα στην παιδική ηλικία, δεν καλλιεργεί τη δημιουργικότητα, δεν ενισχύει τη συλλογικότητα. Όμως η δημιουργία και η αναβάθμιση ποιοτικών παιδικών χαρών δεν είναι πολυτέλεια. Είναι -διαβάζουμε- έκφραση κοινωνικής δικαιοσύνης και σεβασμού. Οι παιδικές χαρές είναι ισότιμο δικαίωμα κάθε παιδιού, ανεξαρτήτως τόπου, καταγωγής ή κοινωνικής τάξης. Είναι επίσης χώρος συνάντησης γειτόνων, διαπολιτισμικού διαλόγου, ενίσχυσης του «ανήκειν» σε μια κοινότητα.

Κι εμείς οι ΔΗΜΟΤΕΣ, οι ενήλικες; Πότε θα σταματήσουμε να βλέπουμε την παιδική χαρά ως κάτι "περιφερειακό" στον σχεδιασμό της πόλης; Πότε θα βάλουμε στο κέντρο των πολιτικών μας την ανεμελιά, την φαντασία, την σωματική και ψυχική υγεία που γεννιούνται μέσα από το παιχνίδι; Ίσως τότε να αρχίσουμε να γινόμαστε πάλι παιδιά. Και ίσως τότε οι πόλεις μας -η ΠΟΛΗ μας- να αρχίσουν να γίνονται ξανά ανθρώπινες.

Στέφανος Σταμέλλος



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Continue reading
Εγγραφή σε: Σχόλια (Atom)